dē clāde Vāriānā ii (finis)

paene sed Arminius mea, Iūnia, corpora vester
     dīruit, ē nīlō vīsus atrōx subitō.               
nescio quae īnsidiae sīc cēlāvēre marītum
     ante per ātria nōn cūncta videndum alicui.   
heu! mihi tam fīsus, quam Vārus mīles, amātor
     in rē ipsā similis tōtus ineptus eram.     
saucius atque abiī, rūrsus nōn deinde vocātūs,
     argūtīs viduus vātibus atque miser.                   
annōs post decimōs ālās quam cēdere vestrās
     āctus eram, tetigit fāma mihi auriculās,        
tēte efferre virum, domum et istum plangere tōtam
     Arminium vestrum īnsidiīs validum.                
hōc satis ēlātō, satis et tibi tempore missō
     lūgubribus cūnctīs, ātria dein repetō;            
sī quā quās aquilās mīsī revocāre valērem
     līmina temptābam rūrsus adīre tua.          
  
frūstrā tam cautē; laetē mē Iūnia cēpit,
     fīlius ut vīsus sistere sīve pater,
longē sīve aliquis quī trāns mare cārus abesset,
     sīc amplexa meōs Iunia blanda umerōs.          
at quid adest intus nisi tīrōnum tepidum agmen,
     nē quis dēlinquat verba metū tacitum,
et sī quōs vīdī tantae vestīgia turbae,
     mūsīs ā nostrīs perfuga quisque sedet,              
laudibus oblātās missīs iam carpere temptāns
    cēnās ac pedibus temporibus superīs?               
vae, quanta ossa oculīs lēgī trāns līmina gressus
     dē tantīs epulīs corde meō positīs!                    
flōribus absūmptīs monumenta per ātria sistant
     atque pecūnia adest nūlla datūra virō
quā quoque nunc annōs longaevā in imāgine cūnctōs
     omnēs prōgeniēs subdolus īnspiciat.              
Iūniaque ipsa genīs flōrēs iam mittere coepit,
     ut mihi cōnspecta est participantī iterum,  
et dē corpore tantō habuit nunc ossa relicta
     atque illa ossa super pellis erat corium.            
dē sē dēque domō proelī nunc Iunia fēcit
     (quārum testis eram) rēliquiās miserās:            
paeneque acervō ineram– Vāriāna, cavēte, sodālēs,
     clādēs Iūniānā excipitur meritō.