ex elegīīs meīs, dē Eborācō

quam nocte hesternā tua laetus verba recēpī,
     namque domī maneō tōtus egēns comitum;
tandem verba habuī gelidō vecta urbe Eborācī
     in quīs maerēbās tanta quod adsit hiems.
sī tamen ursīnae rigefaciant rūra pruīnae,
     congelet et flātū flūmina sī Boreās,
sanguine nec sēgnem nec mē facere igne minūtum
     ad tē currentem multa furēns poterit. 

vēr enim erat, meminī, mīmōs praestante theātrō,
     cum peregrīnus egō tē procul obtueor
dulce fovēre virum, at renuentem lūmina numquam
     quae numquam trāxī fervidus ōre tuō.
noctū conventum capimus, commerciaque inter
     (somnō ēmptīs reliquīs – vel tibimet paribus),
complexīs digitīs, vestīgia implēmus ad austrum,
     bāsia reddentēs lūmina dum redeant.
at nōs quī ārdentēs dūrī spexēre operāriī
     rīsērunt tantum. causam habuēre probam:
vēr enim erat nōbīs aetātis apexque decōris,
     omnibus et pulchrīs parcere mundus amat–
et tenet ampla quidem mīranda et pulchra Britannia,
     at nihil candidius tē neque dulcius est,
neu circus Sōlī, neu stagna sacrāta Minervae,
     nēve Calēdoniam praesidium dirimēns. 

sīn aliam scrīptam mihi iam trāns aequora mīstī,
     tempore vernālī ut rūrsum Eborācum adeam,
nusquam mē inveniet iam turbida in alta profectum,
     nāvita quisque licet flūctus et ipse vetet.
ventī igitur perflent atque aequora surgere faciant
     dum vī frīgōrum horrida saeta riget;
nāvem cōnscendō tam dīra perīcula temnēns,
     vāsīs complētīs ausus abīre hieme.
tertia lūce aderō, sī dīvī et hiems mihi fārint–
     sī vērē pulchrīs parcere mundus amat.